Τον Αύγουστο του 2019 είχα την τύχη να δω μια εξαιρετική παράσταση σε ένα κατάμεστο θέατρο.
Στην πασίγνωστη τραγωδία “Οιδίπους τύραννος”, η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και η ερμηνεία του Δημήτρη Λιγνάδη ήταν στα μάτια όλων μας καθηλωτική. Το χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης ήταν ατελείωτο και τα φλας από τις φωτογραφίες έκαναν πραγματικά τη νύχτα μέρα. Ο κόσμος περίμενε καρτερικά για να απαθανατιστεί σε έναν εναγκαλισμό με τον πρωταγωνιστή και τα σχόλια για την καταπληκτική ερμηνεία του Λιγνάδη, υποψιάζομαι πως έκαναν εκείνο το βράδυ κάθε φέρελπι καλλιτέχνη που ήταν στο θέατρο να βλέπει περίπου σαν υπερήρωα στα μάτια του τον ηθοποιό.
Την ίδια σχεδόν περίοδο γνώρισα τυχαία σε ένα γήπεδο τένις που έκανα προπόνηση, τον Ντιμίτρι.
Ο Ντιμίτρι είναι από τον Καύκασο και ζει εδώ και αρκετά χρόνια στην Ελλάδα.
Είναι πολύ καλός μαραγκός και σιδηρουργός.
Είναι και κάτι άλλο όμως που έχει συμπεριλάβει στο βιογραφικό του και τελειώνει και αυτό σε “ος”, χωρίς να είναι όμως επάγγελμα, αλλά βαρύ και στοιχειωμένο παράσημο που κουβαλάει και τον συντροφεύει σε όλη του τη ζωή.
Είναι πρώην αλκοολικός.
Έχει κοιμηθεί μεθυσμένος αρκετά βράδια σε παγκάκια και έχει νιώσει στο πετσί του την κακουχία και την απαξίωση.
Όταν τον γνώρισα, είχε βρει ήδη τη δύναμη να απεξαρτηθεί και να ξαναρχίσει τη ζωή του.
Σημαντικό ρόλο στην αναγέννηση του έπαιξε η αγάπη του για τον αθλητισμό και πιο συγκεκριμένα για το τέννις. Στο γήπεδο που τον γνώρισα, έκανε μεταλλικές κατασκευές ζητώντας για πληρωμή όχι χρήματα, αλλά μαθήματα τένις για τις υπηρεσίες του.
Με τον Ντιμίτρι γίναμε καλοί φίλοι. Παίξαμε τένις αρκετές φορές μαζί και τον εμπιστεύτηκα σε αρκετές εργασίες που μου έκανε.
Δεν μου έδωσε ποτέ την εντύπωση όταν του έκανα κάποιο παραδοσιακό παζάρι για τις εργασίες του, ή όταν έχανε έναν αγώνα τένις παίζοντας μαζί μου πως θα έπνιγε τον πόνο του στο αλκοόλ και αυτό τον έκανε στα μάτια μου τον δικό μου υπερήρωα.
Όταν ήρθε στο σπίτι μου για να μου επισκευάσει κάποια ντουλάπια στο παιδικό δωμάτιο, τον σύστησα με ενθουσιασμό στα παιδιά μου και όταν ο Ντιμίτρι έφυγε, τους περιέγραψα την ιστορία του και προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν πως άνθρωποι σαν τον Ντιμίτρι είναι οι πραγματικοί ήρωες της ζωής που πρέπει να θαυμάζουμε.
Δεν ξέρω πόσοι θα εμπιστεύονταν να βάλουν στο παιδικό δωμάτιο του σπιτιού τους κάποιον σαν τον πρώην αλκοολικό Ντιμίτρι αντί για κάποιον σαν τον φτασμένο ηθο-ποιό Δημήτρη για να δώσει μαθήματα ζωής και ήθους, αλλά εγώ το έκανα και αισθάνομαι πολύ τυχερός για την επιλογή μου.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί όποιος έχει ένα ταλέντο στην υποκριτική ή στον αθλητισμό, δικαιούται να τυγχάνει μεγαλύτερη αξία ο δημόσιος λόγος του σε σχέση με έναν υδραυλικό ή έναν εκπαιδευτικό. Ίσως γιατί κάποιοι μπερδεύουν την αξία του λόγου τους με τη βαρύτητα που αυτός αποκτά εξαιτίας της δημοσιότητας.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δώσουμε στα παιδιά μας να καταλάβουν, πως οι πραγματικοί ήρωες είναι αυτοί που δίνουν αγώνες σε αντίξοες συνθήκες για να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο και συνήθως εργάζονται μέσα σε νοσοκομεία χωρίς άρτιο ιατρικό εξοπλισμό, μέσα σε σχολεία χωρίς θέρμανση και πάνω σε πυλώνες της ΔΕΗ.
Ας θαυμάσουμε παράλληλα το ταλέντο κάθε ανθρώπου χωρίς όμως να το θεοποιούμε στα μάτια των παιδιών μας και αν αυτό το χάρισμα του συνδυάζεται και με ενάρετο βίο, τότε ας του δώσουμε και την αξία που του αναλογεί.
Η ανάγκη για πρότυπα ήταν και θα είναι μεγάλη, αλλά ο άνθρωπος δεν θα πάψει ποτέ να είναι ένα φθαρτό μέσο αναζήτησης του πεπρωμένου της ίδιας της ανθρωπότητας, που περνάει μέσα από δρόμους γεμάτους πάθη και ιδιαιτερότητες.
Κατά τη διάρκεια αυτής τη διαδρομής, θα συναντήσουμε κάποιους σαν τον Ντιμίτρι και άλλους σαν τον Δημήτρη.
Ας αναλογιστούμε ποιους θα καταδείξουμε και ποιους θα αναδείξουμε.
#SofosPithikos
Αρθρογραφία: “Σοφός Πίθηκος”
Η αγαπημένη μας μασκότ, ο Σοφός Πίθηκος , θα αναδεικνύει όλους τους τρόπους που μπορούν να επιφέρουν την καλύτερη εκδοχή της ανθρώπινης υπόστασης. Μέσα από αυτό το blog, θα μας δίνεται η ευκαιρία να αναδεικνύουμε όλα όσα μας δίνουν τη δυνατότητα να δούμε την καθημερινότητα μας μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα.
Το πρίσμα που θα μας δείξει το μεγαλείο της απλότητας και του τρόπου άντλησης απόλαυσης, μέσα από κάθε ξεχωριστή στιγμή που βιώνουμε είτε μεμονωμένα, είτε σαν μέλη ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Κάθε φορά λοιπόν που θα αφήνετε τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες και τις μέρες να γλιστράνε μέσα από τα χέρια σας, προσπαθήστε να θυμάστε πως είναι δώρα που περιμένουν να τα ανοίξετε και να βρείτε μέσα τους χαρά, συγκίνηση, απόλαυση και λίγη νεραϊδόσκονη, για να μετατρέψετε κάθε αρνητικό συναίσθημα, σε εφαλτήριο αφύπνισης και εξέλιξης. Είναι η ίδια νεραϊδόσκονη που μπορεί να μεταμορφώσει έναν απλό πίθηκο σε ένα σοφό πίθηκο και μια απλή ζωή σε μια καλύτερη ζωή. Μπορείτε να εμπιστευτείτε τα λόγια του αφού είναι σοφός, αλλά μη ξεχνάτε ποτέ πως δεν παύει να είναι πίθηκος.
